Fudżi – święta góra Japonii.

Fuji-san, najsłynniejsza i najwyższa góra Japonii, wznosi się na wysokość 3776 m n.p.m. Jest stosunkowo młodą górą, ma „zaledwie” ok. 600 tysięcy lat. Od stuleci jest miejscem świętym, wrotami do innego świata i bardzo malowniczym obiektem, stąd pojawia się często na zdjęciach czy malowidłach.

Oprócz kwitnących wiśni i wyniosłych pagód to właśnie Fudżi, położony na wyspie Honsiu wśród wielu innych wulkanów, jest jednym z najbardziej znanych symboli Japonii. Spoczywająca prawie przez cały rok pod śniegowym przykryciem Fudżijama, widoczna z odległości ok. 80 km fascynuje przede wszystkim swoją niezwykłą symetrią. Podstawa góry ma kształt idealnego okręgu, a jej obwód wynosi 126 km. Zbocza są także bardzo symetryczne i strome. Wypiętrzenie się Fudżi było wynikiem ruchów tektonicznych, jakie spowodowały też powstanie innych gór oraz jezior (wzdłuż wyspy Honsiu przebiega oś największego uskoku tektonicznego).

Fudżi nie należy do zbyt aktywnych wulkanów – od początku swojego istnienia wybuchał zaledwie 18 razy, ostatnia eksplozja w 1707 roku była tak potężna, że zagroziła nawet stolicy Japonii. Fudżi zaliczany jest do młodych wulkanów, ale badania geologiczne wykazały, że położony jest on na dwóch znacznie starszych stożkach, również wulkanicznych. Średnica krateru wynosi ponad 600 m.

Górę czczą buddyści i shintoiści. Ci pierwsi wierzą, że jest ona miejscem świętym, wrotami do innego świata, oni też nazwali krater wulkanu Nain (co znaczy po polsku „świątynia”). Na pokrytym śniegiem szczycie mieszkają bogowie. Jak można się dowiedzieć z buddyjskich legend, góra wypiętrzyła się w jedną noc. Ziemia rozwarła się, a z ogromnej szczeliny wyłoniła się właśnie Fudżi-jama, u której stóp rozlało się największe japońskie jezioro – Biwa. Dla wyznawców religii shinto Fudżi to dom duchów kami, które zamieszkują drzewa, a nawet kamienie na stokach wulkanu.

Wspięcie się na górę jest dla Japończyków tym samym, czym dla islamistów pielgrzymka do Mekki. To wręcz religijny obowiązek; pierwsze próby zdobycia szczytu miały miejsce w 663 roku n.e. Wśród mieszkańców Japonii funkcjonuje przysłowie „Kto nigdy nie stanął na szczycie Fudżi-san, jest głupcem” – stąd corocznie tysiące Japończyków podejmuje trud zdobycia góry. Do niedawna ta przyjemność była dozwolona wyłącznie dla mężczyzn, dopiero ostatnie lata przyniosły zmiany i teraz po zboczach wspinają się całe rodziny. Sama nazwa zresztą doskonale poświadcza, czym jest Fudżi dla japońskiej kultury. Oprócz najbardziej znanych określeń – Fudżi, Fudżi-jama, Fudżi-san (jama lub san to przyrostki dodawane do nazwiska osoby znacznej i szanowanej) – wulkan nazywany jest czasami Fudżi-no-jama, Fudżi-no-Takane czy Fu-Gaku (Bogaty Szczyt). Sam rdzeń „Fudżi” pochodzi od imienia bogini ognia Fuschi, czczonej przez plemię Ajnów zamieszkujące Hokaido.

Niezliczona jest ilość obrazów góry Fudżi, pejzaży z górą w tle, zdjęć i widokówek, jak również poematów opiewających jej piękno. Wielu japońskich artystów wsławiło się dzięki temu, że na swoich pracach malowali właśnie Fudżi-jamę.

Ze względu na swoje wyjątkowe piękno oraz znaczenie dla religii i kultury góra znalazła się na terenie Parku Narodowego Fudżi-Hakone-Izu. Otacza ją pięć jezior oraz pięknie zakwitające wiosną sady wiśni i śliw.