Katedra św. Pawła to druga pod względem wielkości budowla sakralna w Wielkiej Brytanii. W 1981 r. w świątyni odbył się tzw. „ślub stulecia” – uroczystość zawarcia małżeństwa pomiędzy księciem Karolem a Dianą Spencer, oglądana przez blisko miliard ludzi na świecie.

Katedra św. Pawła usytuowana jest w samym sercu londyńskiego City, przy ulicy St. Paul’s Church Yard. Świątynia jest jednym z najbardziej charakterystycznych zabytków Wielkiej Brytanii i jednym z najważniejszych symboli brytyjskiej tożsamości narodowej. Tutaj odbywały się uroczystości pogrzebowe narodowych bohaterów – admirała Horatio Nelsona – zwycięzcy bitwy morskiej pod Trafalgarem w 1805 r., Arthura Wellesley’a, księcia Wellington – zwycięzcy bitwy pod Waterloo, a całkiem niedawno również Winstona Churchilla – charyzmatycznego premiera Wielkiej Brytanii z czasów II wojny światowej i I poł. lat 50-tych. Tutaj także miało miejsce kilka uroczystości jubileuszowych królowej Wiktorii, wspominany wyżej ślub Karola – księcia Walii z Dianą Spencer – słynną „królową ludzkich serc”, a zupełnie niedawno uroczystości związane z diamentową rocznicą królowej Elżbiety II – czyli 60-lecia wstąpienia królowej na tron.

W miejscu, w którym stoi dziś katedra św. Pawła, wznosiły się jeszcze w przeszłości dwa inne kościoły. Pierwszy z nich wybudowany został za czasów rzymskich, drugi natomiast wznieśli na jego gruzach Normanowie. We wczesnym średniowieczu ta normańska świątynia była największą budowlą sakralną w Europie. Nie dotrwała ona jednak do naszych czasów, ponieważ w 1666 r. doszczętnie strawił ją pożar (był to największy pożar, jaki kiedykolwiek został odnotowany w Londynie). Na gruzach poprzedniej katedry postanowiono wznieść nową świątynię – w modnym wówczas stylu klasycyzującego baroku. Jej projekt wykonał Christopher Wren – jeden z głównych architektów pracujących w Londynie w poł. XVII w., który w wydatny sposób przyczynił się odbudowy miasta po wielkim pożarze. Architekt planował pierwotnie budowę świątyni na planie krzyża greckiego, jednak wskutek sprzeciwu władz Londynu projekt ten musiał zmodyfikować i znacznie wydłużyć jej główną nawę. Prace budowlane rozpoczęły się w 1675 r. i trwały, bagatela, prawie 35 lat. Choć pierwsze nabożeństwo odprawiono tu jeszcze w 1697 r., to ostatecznie świątynia została otwarta dopiero w 1710 r.

W swoim kształcie katedra św. Pawła przypomina bazylikę św. Piotra na Watykanie. Wiemy, że choć Christopher Wren nigdy nie był w Rzymie i innych miastach włoskich, to wzorował się on na architekturze renesansowej i barokowej rodem z półwyspu Apenińskiego. Z zewnątrz uwagę przyciąga przede wszystkim majestatyczna kopuła i fasada katedry. Kopułę wieńczy latarnia z krzyżem, a u jej dołu znajduje się Złota Galeria – stanowiąca doskonałą platformę widokową. Fasadę świątyni stanowi portyk z płaskorzeźbionym frontonem, podtrzymywany przez podwójne kolumny i flankowany przez dwie wieże. We wnętrzu katedry znajduje się z kolei słynna Galeria Szeptów, której doskonała akustyka pozwala dwójce ludzi, ustawionych przy przeciwnych krańcach galerii, usłyszeć się nawzajem nawet wtedy, gdy mówią oni do siebie szeptem.