Morze Martwe – grobowiec żony Lota.

W wodach Morza Martwego nie pływają żadne ryby, nie rosną rośliny, a ptaki ze względu na brak pokarmu omijają je szerokim łukiem. Najczęstszymi gośćmi są ludzie, którzy chętnie oddychają bogatym w tlen powietrzem i smarują się czarnym błotem o właściwościach odmładzających.

Pomimo nazwy Morze Martwe nie jest wcale morzem. To śródlądowe jezioro, a jednocześnie najniżej położony (średnia głębokość 402 m n.p.m., maksymalna 797 m n.p.m.) i najbardziej zasolony zbiornik wodny na świecie. Woda w Morzu Martwym zawiera osiem razy więcej soli niż np. Ocean Atlantycki. Jest gęsta, a gęstość tę nadaje jej głównie sól kuchenna, ale także związki potasu i wapnia oraz chlorek magnezu. Duża wyporność powoduje, że w tym jeziorze nie sposób nie tylko utonąć, ale także pływać i nurkować. Stąd liczni turyści najczęściej przybierają pozycję horyzontalną i dryfują, ciesząc się ciszą, spokojem i przyjemną temperaturą wody.

Położenie geograficzne Morza Martwego – leży ono na granicy Jordanii z Izraelem – powoduje, że jest ono cenionym miejscem wypoczynku nie tylko z uwagi na walory lecznicze, ale także bogatą tradycję. Według Biblii dno tego jeziora kryje pogorzeliska Sodomy i Gomory. Sól z wód jeziora paruje, tworząc fantastyczne kształty, maczugi, kule i kolumny. Jedna z kolumn, znajdująca się w południowo-zachodniej części jeziora, nazywana jest żoną Lota, gdyż przypomina postać kobiety, która została zamieniona w słup soli podczas ucieczki z płonących miast. Stoi tutaj jako przestroga dla ludzi, którzy nie umieją walczyć z pokusami i natrętną ciekawością.

Innym znanym z Biblii miejscem jest oaza En Gedi, która stała się schronieniem dla uciekającego przed Saulem Dawida. Najsłynniejszym historycznym zabytkiem jest Masada – starożytna twierdza, gdzie mieszkał np. Herod z rodziną, po nim zwycięzcy Rzymianie, jerozolimscy powstańcy i uchodźcy, a potem znów Rzymianie pod dowództwem Flawiusza Silvy.

Jedna z jaskiń doliny Qumran, położona na północno-zachodnim brzegu Morza Martwego, kryła rękopisy Starego Testamentu. Leżały tam one od czasów starożytnych (ustalono, że pozostawili je tutaj Esseńczycy, członkowie żydowskiej sekty, w latach 100 p.n.e. – 70 n.e.) aż do 1947 roku, kiedy do jaskini tej trafił Beduin, szukający zaginionej owcy. Rękopisy te, znane jako „zwoje Rękopisów z Morza Martwego”, trafiły na początku w ręce łataczy obuwia jako kawałki starej i niepotrzebnej nikomu skóry.

Morze Martwe to bardzo charakterystyczne miejsce. Tutejszy krajobraz zdominowany jest głównie przez różne formy solne, spowite mgłą i obmywane gęstą, mętną wodą. Istnieją jednak również miejsca znacznie różniące się wyglądem. Wspomniana już oaza En Gedi, położona bardziej na wschód, porośnięta jest bujną roślinnością. Są tu głębokie wąwozy i tryskające ze stoków źródła. Można spotkać zwierzęta takie jak różne gatunki motyli i koziorożce.

Niestety, Morze Martwe jest obszarem zagrożonym. Ze względu na wysoką temperaturę (ok. 55°C) woda bardzo szybko paruje. Pomimo dużego napływu wód słodkich (do jeziora uchodzi m.in. rzeka Jordan oraz liczne strumienie) poziom wody w jeziorze obniża się z roku na rok. W związku z tym problemem planowana jest pomoc – być może w przyszłości powstanie kanał, łączący Morze Martwe z Morzem Śródziemnym.